23 Januari
Door: rina
Blijf op de hoogte en volg
23 Januari 2020 | Portugal, Estreito da Calheta
We stonden net op het punt om weg te gaan, het begon te plensen...Even gewacht, onze jassen lagen beneden in de auto. Na goed 5 minuten was de bui weer over en konden we droog naar de auto. Ons eerst doel was om naar het verste puntje in het oosten te rijden. Qua kilometers was het niet zo ver, 95 kilometer volgens tommetje.We hebben er een kleine 2 uur over gedaan, er is een tunnel dicht, dus een eindje omrijden door de bergen, Die tunnel is al sinds sinds zondagavond dicht. Toen we daar aankwamen, moest je toch nog een heel eind naar boven lopen, dat hebben we niet gedaan. We hebben daar rond gekeken en wat fotos gemaakt. Er stond ook een kraam waar je allemaal bloembollen kon kopen, van bloemen die hier op het eiland groeien, niet gekocht, we dachten die doen het toch niet bij ons thuis. Op een hekje hangen en daar naar de zee kijken, kunnen we heel lang volhouden. Het werd tijd om weer een stukje terug te rijden, we kwamen langs een plekje Quinta de Lorde en daar mocht geen auto in. Neem aan dat de bewoners er wel in mogen, maar echt je zag er geen auto. We hebben daar nog wel een mooie foto gemaakt van de Noordkant van het eiland, zicht op Do Rosta. Rinus wilde heel graag bij de handelshaven van Canical kijken, maar zoals overal mocht je niet het terrein op. Wel bij de vissershaven. Daar lagen meer vissersboten op de werf dan in het water. Ja en dan naar de volgende haven, het werd tijd dat we wat te eten kregen. Aan de jachthaven van Machico hebben we heerlijk in het zonnetje op het terras gegeten. Er was een fort, Rinus loopt graag, die ging er kijken....50 treden op en weer af, want er was niets te zien, je kon er niet in. Een Jezus beeld dat was weer een stukje verder.Ponta do Garajau, daar staat het beeld op een klif.Redelijk groot, het is gebouwd in 1927, waarom weten we niet, ons portugees is niet zo best. Bij het Jezusbeeld kon je via een trap naar beneden lopen richting zee. Dat was aan mij niet besteed, Rinus wel, maar toen hij weer boven kwam, snakte hij ook naar adem hoor. 220 treden en ook weer terug.Ja, het toen was het weer tijd om richting huis te gaan. Morgen weer een dag!